آیا مهارکننده های DPP-4 خطر پنومونی را در بیماران مبتلا بهدیابت نوع 2 افزایش می دهند؟

مهار کننده هایDPP-4 ، دسته ای از عوامل کاهنده ی قند خون هستند که معمولاً برای کنترل قند خون بیماران مبتلا به دیابت نوع 2  تجویز می شوند.DPP-4 ، هورمونهای اینکرتین و سایر سوبستراها از جمله سیتوکینها و کموکاین ها را که ایمنی ذاتی و التهابی را تنظیم می کنند، می شکند. در بیماران دیابتی خطر ابتلا به ذات الریه از جمله ذات الریه ویروسی افزایش می یابد. از آنجائیکهDPP-4 ، در عفونت بعضی از کرونا ویروس ها نقش دارد، علاقه به بررسی احتمال افزایش خطر ذات الریه در بیمارانی که از مهار کننده هایDPP-4 استفاده می کنند، وجود دارد. مطالعه ی مشاهده ای اخیر با هدف بررسی تاثیر مهارکننده هایDPP-4 ، در افزایش خطر ابتلا به ذات الریه در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2، انجام گردید. محققان همچنین متاآنالیزهایی را برای گردآوری شواهد بیشتر برای تحقیقات خود انجام دادند.

برای این مطالعات مشاهده ای، داده های اداری از سیستم تبادل اطلاعات سلامت منطقه ای ونتو ایتالیا استخراج شد. داده های بالینی گروه کوهورت دوم از کلینیک دیابت سرپایی بیمارستان دانشگاه پادووا در شمال ایتالیا تهیه گردید. تجزیه و تحلیل انطباق امتیاز گرایش[1] برای تجزیه و تحلیل نرخ بستری بیمارانی که از داروی ضد هایپرگلایسمی به عنوان خط دوم درمان استفاده می کردند در مقایسه با کاربران جدید داروهای مهارکنندهDPP-4 ، که ​​در حال حاضر از هیچ یک از روش های درمانی دیگر مورد مطالعه، استفاده نمی کردند، انجام شد: مطابقت بیماران به صورت 1: 1 صورت گرفت. این مطالعات شامل بیمارانی با تشخیصدیابت نوع 2و مصرف داروهای کاهنده ی قند خون قبل از شروع تجزیه و تحلیل بود. نتیجه برای داده های مشاهده شده، بستری در بیمارستان برای ذات الریه بود که توسط کدهای ICD نشان داده می شود.

برای داده های مشاهده ای، از تحلیل متناسب کاکس، با نسبت‌های خطرتعدیل شده یا HRs با 95٪ CI  برای مقایسه ی نتیجه ی بروز ذات الریه بین دریافت کنندگان جدید مهارکننده هایDPP-4  و بیمارانی که تحت درمان با سولفونیل اوره ها، پیوگلیتازون یامهار کننده های SGLT-2، به عنوانخط دوم درمان بودند،استفاده شد. تجزیه و تحلیل قصد درمانITT[2]، برای حذف زمان نتیجه یا مرگ انجام گردید. یک تجزیه و تحلیل تحت درمان نیز که شامل آخرین مشاهده، ترک درمان، یا شروع داروی ضد قند خون دیگر که در این مطالعه مشاهده شده است، برای هر دو پایگاه داده، انجام شد.

برای متاآنالیزها، جستجو برای مطالعات مشاهده ای و کارآزماییهای بالینی شاهد دار تصادفی(RCTs) که به انگلیسی منتشر شده بودند، در ارتباط با بروز پنومونی و مهارکننده های DPP-4 انجام شد. RCTs در در صورتی برای این تجزیه و تحلیل انتخاب شدند که مدت زمان انجام آنهایک سال یا بیشتر، تعداد بیماران ثبت نام شده 100 نفر یا بیشتر و در گزارش آنها بروز ذات الریه آمده بود. برای هر دو متاآنالیز، خطر تعصب یا بایاس با استفاده از ابزارCochrane ارزیابی شد و نسبت های pooled risk  با استفاده از مدل اثر تصادفی به دست آمد.

از پایگاه داده های اداری، 6495 کاربر جدید مهارکننده ی DPP-4،با بیمارانی که از داروهای کاهنده ی قند خون خط دوم استفاده می کنند، مطابقت داده شدند. این همسان سازی شامل 4802 فرد تحت درمان با سولفونیل اوره ، 657 فرد تحت درمان با پیوگلیتازون و 1036 فرد تحت درمان با مهار کنندهSGLT-2 بود. در تجزیه و تحلیلITT ، بیمارانی که از مهارکننده های DPP-4 استفاده می کردند 24٪ کمتر در معرض خطر بستری شدن در اثر پنومونی قرار داشتند. در جمعیتی که آنالیز تحت درمان برای آنها انجام شد، این خطر حتی پایین تر بود(31 درصد).

اما این میزان کاهش خطر در پایگاه داده های بالینی تایید نشد. در این پایگاه داده، 2535 کاربر جدید از مهارکننده هایDPP-4 با همسان سازی 1: 1 بیماران، با 1237 فرد تحت درمان با سولفونیل اوره ، 144 فرد تحت درمان با پیوگلیتازون و 115 بیمار تحت درمان با مهار کننده های SGLT-2 مطابقت داده شدند. اگر چهHR خام تنظیم نشده برای کاهش خطر بستری به دلیل پنومونی در گروه تحت درمان با مهار کننده هایDPP-4 ، قابل توجه بود، اما تعداد بیماران در آن زمان از مطالعه، به طور قابل توجهی کاهش یافته بود، که باعث شد تعداد 867 بیمار بیشتر در هر گروه همسان سازی شوند. کاهش کلی خطر در گروه تحت درمان با مهار کننده های DPP-4 از نظر آماری در تجزیه و تحلیلITT ، یا تجزیه و تحلیل تحت درمان،نسبت به مقایسه شوندگان، از نظر آماری معنی دار نبود.

متاآنالیز مشاهده ای شامل 2 مطالعه ی مشاهده ای - که از میان انتشارات علمی انتخاب شده بودند- و نتایج حاصل از داده های اداری موجود در این مطالعه بود ، که در مجموع شامل 193،545 بیمار بودند. دو مطالعه میزان پنومونی را در بیمارانی که از مهارکننده های DPP-4 استفاده می کردند، به طور قابل توجهی پایین تر نشان داد، در حالی که یک مطالعه این نتیجه را تایید نکرد. هنگامی که هر سه مطالعه مشاهده ای متاآنالیز شدند، خطر ذات الریه در گروه های تحت درمان با مهارکننده های DPP-4 نسبت به مقایسه کنندگان کمتر بود، هرچند که قابل توجه نبود.

متاآنالیز RCTs شامل 41 مطالعه برای مجموع 78،478 بیمار انجام شد. کیفیت RCTs بالا بود، در اکثر مطالعات ریسک کم سوگیری وجود داشت. در مقایسه با دارونما یا نسبت به مقایسه شوندگان فعال ، احتمال ابتلا به ذات الریه در بیماران تحت درمان با مهارکننده های DPP-4 افزایش نشان داد، اگرچه این خطر قابل توجه نبود.

بر اساس مطالعه ی مشاهده ای با داده های اداری، خطر ذات الریه در بیماران دریافت کننده ی مهارکننده هایDPP-4 ، کاهش 24 درصدی را نشان داد، اگرچه بر اساس داده های کلی نتیجه گیری شد که مهار کننده هایDPP-4 ، باعث کاهش یا افزایش خطر پنومونی در بیماران دیابتی نمی شوند. این داده ها نشان می دهد که این داروها نباید باعث افزایش نگرانی در مورد خطر پنومونی شوند.

اهم نتایج:

• یک مطالعه ی مشاهده ای بر اساس داده های اداری نشان داد که مهارکننده های DPP-4 خطر ذات الریه را 24 درصد کاهش می دهند، اگرچه نتایج متاآنالیزها متفاوت بود.

• بر اساس داده های کلی نتیجه گیری شد که مهار کننده های DPP-4 خطر ذات الریه را در بیماران دیابتی کاهش یا افزایش نمی دهند.

• در بیمارانی که از مهارکننده های DPP-4 استفاده می کنند، نگرانی برای افزایش خطر ذات الریه وجود ندارد.

منبع:

 http://www.diabetesincontrol.com/do-dpp-4-inhibitors-increase-risk-of-pneumonia-in-patients-with-t2d/